Dla niektórych rodziców leczenie zaburzeń odżywiania sprowadza się do normalnego spożywania posiłków. Po prostu dziecko zacznie jeść regularne posiłki i problem się skończy. Ciężko im zaakceptować, że nie samo jedzenie jest tutaj problemem a relacje w rodzinie.

Samo zaburzenie jest tylko objawem emocjonalnych problemów, które trzeba i można rozwiązać. To może budzić lęk. Lęk przed świadomością, że rodzina nie jest tak idealna, jak się wydawało. Lęk przed zmierzeniem się z problemem dziecka i swoim. Lęk przed porażką rodzicielską. Te wszystkie odczucia są zupełnie zrozumiałe. Zamiast się bać warto zacząć naprawdę słuchać swoje dziecko. Dać mu swoje pełne wsparcie i pokazać, że nie jest w chorobie same.

Co dalej

W momencie, kiedy rodzina jest już świadoma zagrożenia, jakie niesie ze sobą anoreksja czy bulimia, zaczyna szukać pomocy „na zewnątrz”. Nie bez znaczenia jest również to, że sama potrzebuje pomocy i wsparcia. Terapia rodzinna ma nie tylko na celu pomoc osobie zaburzonej, lecz również pozostałym członkom. Walka z chorobą jest trudna, bez wsparcia terapeutycznego praktycznie niemożliwa.