Zaburzenie odżywiania jest chorobą, która dotyka tak naprawdę całą rodzinę. To nie jest tylko problem jednej osoby. Zaburzenie to wpływa na funkcjonowanie całej rodziny. Jak sobie z tym radzić? Gdzie szukać pomocy? No i najważniejsze – kiedy choroba ma swój początek?

Na zaburzenie odżywiania częściej zapadają dziewczęta niż chłopcy. Biorąc pod uwagę emocjonalny charakter samej przypadłości, może to wynikać z prostego faktu,  że po prostu kobiety wcześniej dojrzewają i są bardziej wrażliwe na sygnały, które dostają od otoczenia. W  chorobie nie samo jedzenie jest problematyczne a nieumiejętność radzenia sobie z emocjami. Jak większość zaburzeń, anoreksja czy bulimia wiąże się nierozerwalnie z problemami w rodzinie.  Zaobserwowano, że zaburzona relacja z ojcem sprzyja zapadaniu na anoreksję u kobiet. Bulimia z kolei częściej może się wiązać z osobą matki.

Dlaczego moje dziecko?

Zaburzenie odżywiania jest niemalże próbą zwrócenia na siebie uwagi. Dziecko przeważnie wysyła sygnały do rodzica, że dzieje się z nim coś złego. Nie zawsze jednak rodzic jest w stanie te sygnały odszyfrować. Na pewno nie jest łatwo zaakceptować sam problem. Nawet zdarza się, że rodziny go bagatelizują. Niemalże odpychają od siebie. Warto na samym początku zaznaczyć – to, że Twoje dziecko ma problem z zaburzeniem odżywiania nie znaczy, że jesteś złym rodzicem! Nie ma rodzin i relacji doskonałych. Z problemem trzeba się po prostu zmierzyć. Najlepiej razem.