Na pomoc małym nieśmiałkom

Psychologowie wyróżniają dwa typy osobowości: ekstrawertyków i introwertyków. Ci pierwsi, to (w dużym skrócie!) ludzie, którzy potrzebują bardzo zażyłych kontaktów z innymi i najlepiej czują się w chwili, kiedy mogą w sposób ekspresyjny i wylewny wyrazić swoje nastroje, uczucia, emocje. Osoby reprezentujące osobowość drugiego typu są bardziej zamknięte w sobie i lubią samotność.

Introwertyzm u dzieci jest często utożsamiany z nieśmiałością. Trzeba uważać na tą niosącą poważne konsekwencję pomyłkę – introwertyzm jest po prostu typem osobowości, która woli spokój, wyciszenie, odrobinę zdrowej samotności. Zbyt duża nieśmiałość to zaburzenie, które może wynikać z niskiej samooceny dziecka. Zaniedbanie tego problemu często prowadzi do nieprawidłowego przebiegu procesu socjalizacji i późniejszych poważnych zaburzeń psychicznych.

Nieśmiałość u najmłodszych – z czego to wynika?

Prawdą jest to, że problem nieśmiałości często wiąże się z przyczynami wewnętrznymi, czyli określonymi cechami charakteru. Dzieci, które są bardzo emocjonalne i mają dużą skłonność do samokrytycyzmu, mają również problem z opisywaną nieśmiałością oraz nawiązywaniem relacji międzyludzkich. To z kolei prowadzi do izolacji społecznej, nieumiejętności zachowania się w grupie oraz problemów z panowaniem nad samym sobą.

Nieprzyjemna sytuacja może być spotęgowana przez przyczyny środowiskowe, czyli zewnętrzne. Najpoważniejszą z nich jest warunkowa miłość rodziców. Dziecko czuje się wtedy kochane wyłącznie za swoje osiągnięcia. W związku z tym odczuwa ono wielką presję – zwłaszcza w chwili, kiedy rodzice stawiają wobec niego nazbyt wielkie oczekiwania. Dodatkowo, efekt nieśmiałości może wzmocnić zbyt rozwinięty i sformalizowany system kar.

Dużym problemem może być również presja rówieśników. Nieśmiałość wynika bezpośrednio z niepewności siebie, a dzieci, które są szykanowane ze względu na swoje pochodzenie, cechy wyglądu, status materialny etc., mogą borykać się nieumiejętnością zbudowania odpowiedniej samooceny.

Jak pomóc niepewnemu siebie dziecku?

Przede wszystkim dziecko musi czuć się kochane w sposób bezwarunkowy. Dzięki temu, będzie miało pewność, że nawet, kiedy popełni jakiś błąd, jego rodzice nadal będą z niego dumni i będą darzyć je nieprzerwaną miłością.

Warto ukazywać dziecku jego zalety i podkreślać je, jednocześnie uświadamiając malca, że posiadanie drobnych wad nie jest niczym złym. Dziecko powinno być nauczone obiektywnej oceny samego siebie. Dobrym zabiegiem jest zachęcanie go do wspólnych zabaw z innymi rówieśnikami. Wszystko powinno odbywać się bez nadmiernej presji.

Dodatkowo, warto pomyśleć o specjalnych treningach. Nauczanie technik relaksacyjnych, walki ze stresem, umiejętności pracy w grupie, nawiązywania kontaktów i wyrażania swoich opinii… Wszystkich z powyższych można uczyć się w szkole lub domowym zaciszu. Warto jednak pomyśleć o warsztatach i pomocy ze strony psychoterapeutów. Rozmowa ze specjalistą oraz specjalnie przeprowadzone zabawy i ćwiczenia, ułatwią otworzenie się naszemu nieśmiałemu maluszkowi. Dla rodziców takie zajęcia będą z kolei drogowskazem, który pokaże, jak radzić sobie z tym problemem i jak pomóc dziecku.