Mamo, tato Twoja choroba nie jest mi obojętna

Syndrom DDA/DDD jest przypadłością ludzi dorosłych. Wynika on jednak z przeszłości człowieka, który wychował się w rodzinie z osobą cierpiącą na alkoholizm. Warto zapytać jak przebiega samo dzieciństwo malca muszącego znosić trud takiej rodziny?

Istnieje kilka postaw i ról społecznych reprezentowanych przez dzieci pochodzące z rodzin z tym problemem:

1. Kozioł ofiarny – łobuz nie z wyboru

Dzieci tego typu najczęściej źle się zachowują, są nieodpowiedzialne, źle idzie im w szkole. Postawa ta służy odwracaniu uwagi od głównego problemu rodziny, jakim jest alkoholizm któregoś z jej członków. Bliscy wyładowują swój stres na bezbronnym dziecku w którym rodzi się niechęć i agresja wobec ludzi i świata. To błędne koło sprawia, że młody człowiek zachowuje się coraz gorzej, a przez to staje się coraz większym „problemem”. Dzieci takie same często sięgają po używki, są nieufne, cierpią z powodu niedoceniania i zazdrości. To tylko krok od powtórzenia błędu rodziców i popadnięcia w nałóg.

2. Bohater rodziny – dziecko, które nie mogło być dzieckiem

Dzieci obierające tę rolę dobrze uczą się w szkole, są aż nadto dojrzałe jak na swój wiek. Podejmują się one obowiązków, które znacznie przewyższają te, które są odpowiednie dla dzieci w ich wieku. Stają się swoistym opiekunem i przynoszą dumę rodzinie.

W rzeczywistości dzieci, które nie miały możliwości przeżycia etapu normalnego dzieciństwa – dojrzały zbyt wcześnie – cierpią na bardzo niską samoocenę, mają wiele kompleksów i są bardzo skryte. Boją się okazywać słabość. Nie potrafią godzić się z własnymi błędami i akceptować nawet drobnych porażek – każda z nich bardzo zaniża poziom samooceny takich osób. Podjęte przez nie obowiązki mogą być dla nich zbyt trudne, co także odbija się na ich spojrzeniu na siebie samych. Wejście w dorosłość pomijające ważne etapy w rozwoju osobowości ludzkiej są destrukcyjne dla psychiki jednostki.

3. Dziecko-maskotka – zabawka dla każdego

Ich główną rolą jest zażegnywanie sporów w rodzinie. Mają one wpływ na rodziców dzięki umiejętności uspokojenia bliskich swoją osobą. Dzieci takie odczuwają bardzo dużą presję swojej roli: wiedzą, że od ich uroku zależy rodzinny spokój. To wywołuje nieumiejętność radzenia sobie z własną i cudzą złością, z bardziej intensywnymi emocjami, rodzi ogromy stres w chwili niemożności poprawienia czyjegoś nastroju.

4. Dziecko we mgle, dziecko zagubione nazywane również dzieckiem niewidzialnym – dziecko, które chciałoby w ogóle nie istnieć

Dzieci takie są bardzo wycofane i starają się zrobić wszystko co w ich mocy, aby nie zostać zauważonymi. Nie sprawiają problemów wychowawczych i zazwyczaj nie chcą niczego od nikogo. Postawa ta rodzi ogromne poczucie osamotnienia, nieumiejętność nawiązywania interakcji społecznych oraz błędne mniemanie o swojej nieważności i brak poczucia własnej wartości.

Co ważne, postawy te nie są charakterystyczne tylko i wyłącznie dla dzieci alkoholików. Młodzi ludzie mogą przyjmować te role, gdy w rodzinie pojawiają się jakiekolwiek inne problemy natury psychospołecznej. Jeżeli więc w Twojej rodzinie panuje jakiś problem i zauważyłeś jakikolwiek z opisywanych symptomów lub postaw u któregoś z jej małych członków: postaraj się mu pomóc. Nawet nie wiesz, jak bardzo Cię potrzebuje.